سریال ها مقدس نما!
مامان دارد تلویزیون نگاه می کند و صدای شخصیت ها داستان می آید:
(صدای آیفون): بله؟
-سلام. نرگس! من باید ببینمت باید باهات حرف بزنم. باید منو ببخشی.
-چرا؟ بین من و تو چیزی وجود نداره!
-درباره آقای نظریه! من بخاطر علاقه پوچ و واهی دروغ گفتم، بهت تهمت زدم، بهت نارو زدم!
(نفس عمیق): اشکالی نداره!!
جالبه! چون این شخصیت فرزند یک شهید و چادری است. میدانید چه چیزی جالب است؟ اینکه سعی میکنیم نشان دهیم هر کس مذهبی است یا لااقل نشانی یک آدم مذهبی را دارد پس شبیه فرشته است و گناه نمی کند و این ها!
در این که دیالوگ سریال فوق العاده آبکی است شک ندارم منتها نمی دانم چرا مدام این دیالوگ و این نمایش نامه تکرار می شود، شاید بخاطر اینکه ما به صدا و سیما اعتراضی نمی کنیم.
آخر مذهبی ها هم ناراحت می شوند، غصه می خورند، گاهی نمی بخشند و حتی شاید توی این موقعیت قهر کنند و برای همیشه با طرف مقابل حرف نزنند و او را از زندگی شان بیرون کنند. اما سریال های تلویزیون به مسخره ترین شکل ممکن سعی در تقدس شخصیت ها دارد. الان این دختر که به همین راحتی و با یک نفس عمیق کسی که به او تهمت زده را بخشید در فیلم فرزند شهید است. درست. اما حتی اگر خود شهید هم بود تو ی این موقعیت ناراحت می شد و ممکن بود آیفون را محکم بکوبد یا حتی بد و بیراه بگوید.
زیادی بیراه می رویم وقتی رفتم سخنرانی کاندید محبوبم و دیدم روی بلاکارد نوشته اند: روح شهید "بهشتی" آمد ناراحت شدم به خودم لرزیدم. باز هم مقدس سازی؟ چرا؟ مگر چه ایرادی دارد آدم های مذهبی، آدم باشند و جایز الخطا؟ آیا اگر در موقعیت آن سریال دختر شهید داد میزد و به شخص پشت آیفون فحش میداد، دیگر دختر خوبی نبود؟ به کجا داریم می رویم؟ مگر قرار است یک عده فرشته مذهبی باشند؟ عجیب است! من در سخنرانی کاندیدم به کنار دستیم گفتم:
کاش آن بلاکارد را پایین بیاورند و از کاندیدشان بخواهند آنقدر خوب باشد که خودش یک مثال برای آبندگان باشد نه اینکه او را یک کپی از گذشتگان بخواهند.
AmiN ☯
