لاک قرمز

مادر شدن را دوست دارم و یک روز مادر میشوم
اما نه برای داشتن کودکی که عصا پیریم شود
نه برای داشتن کودکی که نابغه باشد و بخواهم دکتر، مهندس صدایش بزنم
مادر شدن را دوست دارم اما هیچ وقت به او تشر نمی روم: لاک قرمز نزن.
مادر شدن را دوست دارم اما کتاب ها غیر درسی کودکم هیچ وقت لای کتاب ها درسی اش قایم نخواهد شد.
مادر شدن را دوست دارم و می گذارم دخترم سرود بخواند، اگر خواست قران هم برایش می خوانم، تفسیر هم می گویم، اگر خواست برایش روسری هم گره می زنم.
مادر شدن را دوست دارم اما می گذارم در کنار تمام خواستن های خودم، کودکم هم بخواهد، تصمیم بگیرد، گریه کند، خشم بگیرد و شاید حتی یک روز ترکم کند.
من یک انسان به جامعه تحویل خواهم داد که خودش تصمیم گرفته باشد چطور انسانی.

من مسئول نیستم او را مجبور کنم اما به او مطالب زیادی یاد میدهم و وقتی جوان شد و وقتی حس کرد می خواهد مستقل شود او را در آغوش گرفته، به دانسته هایش اتکا کرده و میدان را آنقدر برایش باز میکنم که احساس ارامش کند. 
او را در چنگال خودخواهی خودم برای خودم نگه نمیدارم، 
کودک فردای من
تمام کودکیت را من آموختم آنگاه که بزرگ شدی حق توست مرا کمی رها کنی، کمی دور شوی، اشتباه کنی، اصلاح شوی و دوباره اشتباه کنی!