آن مرد در باران رفت

جهیزیه: به عهده خانواده عروسه. هرچی بیشتر باشه بهتر. 

مهریه: کی داده؟ کی گرفته؟

خیانت زن: واه واه! زنه ی فلان فلان شده. باید بره بمیره. 

خیانت مرد: حتما زنش یه ایرادی داشته! به خودش نمی رسیده!

دارم احساس خفگی می کنم. احساس خفگی می کنم در جامعه ای که فقط قسمت های مردسالارانه اسلام را گرفته است. هیچ کس فکر نمی کند جهیزیه حضرت فاطمه از یک سوم دارایی حضرت علی بود. زمانی که حضرتش رفتند سراغ پیامبر به خواستگاری و پیامبر گفتند: چه داری؟ حضرت علی عرض کردند: تمام ثروت من عبارت است از یک شمشیر، یک زره و یک شتر. . پیامبر فرمود: تو مرد جنگ و جهادی و بدون شمشیر نمی توانی در راه خدا جهاد کنی. شتر نیز از ضروریات زندگی تو محسوب می شود، باید به وسیله آن امور اقتصادی خود و خانواده ات را تأمین کنی، تنها چیزی که می توانی از آن صرف نظر کنی همان زره است. منهم به تو سخت نمی گیرم و به همان زره اکتفا می نمایم.

در واقع حضرت آنچه از دارایی حضرت علی که کمتر به کارشان می آمد را مهریه دخترشان اعلام کردند. همان جا از حضرت گرفتند و با پولش جهیزیه حضرت زهرا را فراهم آوردند. 

اما چرا به قسمت اول اسلام نگاه نمی کنیم؟ چرا به آن قسمت از اسلام که جهیزیه زن را از مهریه مرد تهیه می کند ارج نمی گذاریم؟ مگر ملاک سنت پیامبر نیست؟ 

بلافاصله بعد از ازدواج حضرت فاطمه و حضرت علی نزد پیامبر رفتند و از ایشان برای تقسیم کار کمک خواستند. جالب است. نه؟ یعنی مسئله تقسیم کار آنقدر برایشان مهم بوده که برای آن نزد پیامبر خدا بروند و پیامبر تاکید کنند که هر دو باید کمک حال هم باشند و به حضرت علی بگویند که هر وقت توانستند در کار خانه به حضرت زهرا کمک کنند که به ازاء هر تار مو برای ایشان ثوابی است. جالب تر شد. نیست؟

در ازدواج آنقدر هوای هم را داشتند که روایت است موقع مسواک زدن حضرت فاطمه حضرت علی برای ایشان شعر عاشقانه می گفتند و تا زمان زنده بودن ایشان هرگز و هرگز به کس دیگری نظر نداشتند. چرا؟ چون ایشان همسر شرعی و قانونی شان بود و برایشان احترام قائل بودند. 

در آن زمان که عرب جاهلی تعداد صیغه هایش از حد می گذشت و زن را زنده به گور می کرد پیامبر خدا فقط یک دختر آورد و پسری نداشت. پیامبر خدا به زنش ایراد نگرفت که پسر نزائیدی! بلکه نماز شکر خواند و تکرار کرد: انا عطیناک الکوثر. 

حالا همه چیز را به عکس می کنیم. پیامبر هر چه گفت قسمت مردانه اش را بگیریم. پیامبر گفت که زن تنها باید زنانگی کند و هیچ کدام از کارهای خانه الزامی روی دوشش نیست و می تواند حتی برای شیر دادن بچه از همسرش مزد دریافت کند. اما الان این قسمت از اسلام چقدر مهجور مانده است؟ و چقدر زن در کشور داریم که مردها وقتی به آن ها پول می دهند منت هم می گذارند. انگار کن شق القمر کردند!! حال آنکه زن بدون مزد و منت دارد کارها را راست و ریس می کند و هوای بچه را دارد و غذا را صاف دم می کند و در کنار همه این ها بار یک زندگی بدون حمایت را هم به دوش می کشد. 

ای وای بر ما! که از اسلام جز اسمی و نامی برایمان نمانده و تعالیم حقیقی اسلام را در زیر ردای مردسالاری پنهان کرده ایم و هر جا منفعتی باشد از آنها استفاده می کنیم. 

من از همه زن ها دلگیرم. از همه مادر ها دلخورم. از همه زن ها و مادرهایی که باید به بچه شان یاد بدهند پیامبر گفته: زن گل است. زود می شکند. زن برکت خانه است. اما به جای این وقتی می شنوند مردی بی معرفت و کم شعور، بی وفایی پیشه کرده پیش هم و در جمع های زنانه می گویند: لابد زنش به خودش نمی رسیده. لابد زنش بد دهن بوده. 

واقعا ای همه زن های هر کجا! این همه مرد در همه این کشور هستند که همیشه بوی عرق می دهند. که حلقه دستشان نمی کنند. که به خودشان نمی رسند. که برایتان آنطور که لیاقت دارید خرج نمی کنند. که مدام از شما توقع دارند. که حتی خیلی کم به شما می گویند: دوستتان دارند. آیا شما خیانت می کنید؟ شما بی وفایی می کنید؟ نه. بلکه به خاطر تعهدی که به ازدواج دارید به پایشان صبر می کنید. 

ای همه زن های هر کجا! تیشه به ریشه خودتان نزنید. مردی را که بی وفایی می کند توجیه نکنید. آن مرد لایق ترحم نیست. لایق محبت نیست. آن مرد را باید به سنگ خشونت و نارضایتی دور کنید. آن مرد را باید با تیشه رهایی و طرد شدن از جامعه گردن بزنید. آن مرد لایق ترحم نیست.