پدر بی تربیت!

همه ما موقع دعوای پدر و مادرهایمان این جملات را شنیده ایم:

پدر: بیا بچه تو جمع کن!

مادر: بچه من؟ این بچه خودته!

پدر: ولی من که خونه نبودم! تو تربیتش کردی! 

این بچه ها رو دیدین هرکی هرطور دلش میخواد باهاشون رفتار میکنه؟ بخواد میزنه تو سرشون، بخواد فحش شون میده؟ 

(دیده بودم، گفت) اینها برای این است که پدر خانواده، جایگاه مادر را محکم نکرده. مادر را بزرگ نکرده. به همه ثابت نکرده که زن من، صاحب اختیار فرزندم است و باید به توصیه هایش درباره بچه ام گوش دهید. باید به او احترام بگذارید که احترام به او، احترام به من است. 

از دیروز دارم فکر می کنم چرا مسئله به این مهمی، اینقدر کم در تلویزیون، رادیو و کتاب ها مطرح می شود. خب! من اگر اینجا این مسئله را نمی شنیدم، نمی فهمیدم، هیچ وقت آنقدر همت نمی کردم که جایگاه همسرم را در خانواده ام ثابت کنم و شاید درباره او هم همینطور باشد. 

گاهی فکر میکنم تربیت بچه، بیشتر به مادر برمیگردد یا پدر؟ بارها این را از خودم پرسیده ام و هربار حس کردم که جوابی ته ذهنم می گوید: پدر، پدر، پدر!

پدر بچه خیلی مهم است. اقتدارش خیلی مهم است. محبتش مهمتر. من فکر می کنم اگر بچه ای پدرش قوی باشد. پدرش به مادرش برسد. او را بزرگ کند، آن وقت بچه اش را درست تربیت کرده. چرا؟

شما ازدواج را یک چرخه بگیرید که محبت از خدا به کل این جمع جاری میشود. بعد از آنجایی که خدا مرد را فرمانده خانواده اعلام کرده (آیه 34 سوره نساء)، پس این محبت الهی باید از سمت مرد به سوی خانواده هدیه شود. پس مرد به زن محبت می کند، زن می شکفد، بزرگ میشود. رشد می کند و این محبت را به فرزند می رساند. 

پس تربیت فقط نتیجه تلاش مادر نیست. از آن مهمتر، نقش پدر است. نقش پدر برای تثبیت جایگاه زنش در اجتماع، در خانواده، در میان دوست و آشنا. نقش پدر برای رساندن محبت به مادر. برای آبیاری نهال مادر. تربیت، آری! تربیت بستگی زیادی به نقش پدر دارد.