تقدیم به دوست

یه دوستی دارم اسم وبلاگشو گذاشته "پیدای پنهان". 

یه دوستی دارم هر وقت نیاز دارم، هست. وقت گریه برام شانه می شه. وقت خنده باهام همراه میشه. تو خوشیام اولین تبریکا از اونه. وقت ناراحتی، اولین تسلیت. 

وقتی کاری داشته باشم، دریغ نمی کنه. از خواهر نداشته بهم نزدیک تره. دوستی که هر وقت صفحه ی وبلاگمو باز می کنم با خودم فکر میکنم شاید تنها کسی باشه که اینقدر دقیق متنامو می خونه. باهام همدلی می کنه. منو آروم میکنه. 

دوستی دارم که چندین ساله با همیم. نه برای هم تکراری می شیم، نه آزار دهنده. نه تخم حسد بین ما هست، نه بذر کینه. با هم صافیم و صمیمی. از موفقیت هم خوشحال میشیم، از شکست هم بدحال. 

یه دوستی دارم که خیلی دوست دارم برای دوستی مون اسپند دود کنم. 

که خیلی دوست دارم تمام گلای دنیا رو بهش هدیه بدم. 

که خیلی دوست دارم گل لبخند روی لباش بکارم...